Subota pred Cveti, ove godine 12. aprila, u pravoslavnim domovima širom Srbije dočekuje se s posebnim uzbuđenjem – slavimo Lazarevu subotu, poznatu i kao Vrbica, praznik radosti, nade i jednog od najvećih čuda koje je, po predanju, učinio Isus Hrist.
Ovo je dan kada se ne slavi samo prošlost, već i budućnost – jer je posvećen deci, porodici, životu. Obasjan sunčevim zracima proleća, ovaj praznik u domove unosi miris vrbe, dečji smeh i šapat molitve.
Lazareva subota nas podseća na trenutak kada je Isus vaskrsao svog prijatelja Lazara iz Vitanije, četiri dana nakon njegove smrti, govoreći: „Ustaj, Lazare!“ Time je, po verovanju, najavio sopstveno Vaskrsenje i pobedu života nad smrću.
U pravoslavnoj tradiciji, Vrbica je dan kada deca postaju simboli čiste vere i nove nade. U svečanoj odeći, sa venčićima od cveća i vrbovih grančica na glavi i zvončićima oko vrata, mališani ulaze u hramove širom zemlje, slaveći Hrista i pozdravljajući proleće života. Taj vedri zvuk zvončića ne nosi samo radost – on najavljuje dolazak Spasitelja u Jerusalim.
U domove se unose osveštane vrbove grančice koje ostaju pored ikona tokom cele godine, čuvajući porodicu od zla i bolesti. Ponegde se zadržao i drevni običaj jutarnjeg umivanja na reci, uz simbolično „proterivanje zla“ bacanjem kamenčića.
Iako nosi radost, Lazareva subota je dan duhovne tišine – vreme kada se ne peva i ne veseli glasno, već se u miru i molitvi dočekuje ono što sledi – Hristovo stradanje, a potom i vaskrsenje.
