Dragutin Kalor Milodanović (1847) je bio subotički novinar, posvećeni bunjevački rodoljub i srpski patriota. Bio je osnivač prvih bunjevačkih listova, “Misečne kronike” (1872) i “Subatičkog glasnika” (1873), pod patronatom bogatog i ništa manje rodoljubivog Boška Vujića
Kada je njegov privatni položaj u Subotici postao neodrživ, Milodanović je 1876. godine pobegao iz Subotice u Beograd.
“Milodanović je”, navodi u svojoj etno-istorijskoj studiji “Bunjevci i Šokci” Ivan Ivanić, “otišao svojoj srpskoj braći u pomoć kada je Srbija 1876. godine objavila sveti rat za oslobođenje i nezavisnost.”
Njegovo bekstvo bilo je povod da austro-ugarske vlasti zabrane njegov “Subatički glasnik”, čiji je formalni osnivač i izdavač bio.
U knjižici “Uspomena na Dragutina Milodanovića”, dr Dušan Petrović navodi da je Milodanović po dolasku u tadašnju Srbiju odmah stao u redove dobrovoljaca dodeljenih “onom delu srpske vojske koji se nalazio na Drini”.
Iste godine, na Drini su kao dobrovoljci ratovali i Italijani, garibaldinci, predvođeni mladim advokatom iz Bolonje Đuzepeom Barbanti Brodanom koji je posle napisao knjigu, u Italiji objavljenu već 1878. godine, koja je kod nas prevedena pod naslovom “Garibaldinci na Drini”. Na aleksinačkom ratištu borio se ruski pukovnik Nikolaj Rajevski, kasnije u romanu “Ana Karenjina” predstavljen kao grof Vronski.
Posle bojeva na Drini, Milodanović se našao na Javoru. U oba srpsko-turska rata, 1876. i 1878. godine, bio je nekoliko puta ranjavan.
“U drugom ratu beše kao poručnik u avangardi srpske vojske, koja je posle osvojenja Niša prodirala dalje i koja je doprla skoro do Kosova polja. Ovo je pričao sam pokojnik piscu ovih redaka. Oduševljeno je pričao kako se pored svih teškoća zimskog ratovanja radovao što beše dodeljen prvim bataljonima, koji su doprli bili dobrim napred ispred glavne vojske. Što je ta predvojska u kojoj beše i Milodanovć odjurila tako naglo napred malo je falilo, da ne dopadne velike opasnosti, jer su na ime njih samo nekoliko stotina vojnika sa nekoliko oficira, tako duboko ušli u Tursku, da su skoro izgubili svaku vezu sa glavnom vojskom, te im je pretila opasnost da će svi biti zarobljeni od Turaka, čija je velika vojska bila u njihovoj blizini. No na skoro dođe glas da je mir između Turske, Rusije i Srbije zaključen, a njegova četa (bataljon) dobije zapovest da stane, i ne ide dalje”, zapisao je dr Dušan Petrović.
Milodanović je preminuo u Beogradu 1883. godine. Sahranjen je svečano, na starom groblju kod Markove crkve. Ispratili su ga članovi pevačke družine “Kornelije”, predstavnici Srpskog novinarskog društva (danas Udruženje novinara Srbije), a govor je održao Manojlo Đorđević Prizrenac. Opelo je održano u crkvi Svetog Marka, budući da je Milodanović, prispevši u Beograd, prešao u pravoslavlje.